ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΟ

Επιτέλους τό ὄνειρο τοῦ γάμου ἔγινε πραγματικότης. Τό μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς τόσων ἀνθρώπων γυναικῶν καί ἀνδρῶν ἦλθε. Ὁ γάμος ἔγινε. Ὁ Παπᾶς μάζεψε τίς λαμπάδες καί τ’ ἁγιοχάρτια του. Ὁ χορός καί τό γλέντι τέλειωσαν. Οἱ καλεσμένοι ἀπεχαιρέτισαν κι’ ἔφυγαν. Κι’ ὁ μῆνας τοῦ «μέλιτος» πέρασε κι’ αὐτός. Ἡ ζωή ἀρχίζει πάλι τή συνηθισμένη μονότονη καί κουραστική πορεία της. Ὁ ἄνδρας γνωρίζει τή γυναίκα του, ἡ γυναίκα γνωρίζει τόν ἄνδρα της. Καί συμβαίνει πολλές φορές αὐτή ἡ ἀμοιβαία γνωριμία νά εἶναι μιά ἀποκάλυψη καί μιά μεγάλη χαρά. Μπορεῖ ὅμως νά εἶναι καί τό ἀντίθετο. Μιά μεγάλη θλίψη. Γιατί ὁ ἄνδρας πού ὀνειρευτήκαμε δέν εἶναι στ’ ἀλήθεια ἔτσι πού τόν θέλαμε ἤ ἡ γυναίκα πού ποθήσαμε ἤ πού μᾶς προξενέψανε δέν εἶναι ὅπως τήν περιμέναμε.  Τό ὄνειρο εἶναι πλειό ὄμορφο ἀπό τήν πραγματικότητα. «Πόσο τό μετανοιώνω πού παντρέφτηκα», μοῦ ἔγραψε προχθές σέ γράμμα της μιά λεπτή κι’ εὐγενικιά γυναίκα. Δέν βρῆκα αὐτό πού ἤλπιζα στό γάμο μου. Δέν εἶναι καί κακός ὁ ἄνδρας μου μά ὡστόσο δέν εἶναι καί αὐτός πού νόμιζα, αὐτός πού ἤθελα». Ἀλλά καί στίς καλύτερες ἀκόμη συμπτώσεις καί περιπτώσεις πού οἱ ψυχές κι’ οἱ χαρακτῆρες δύο ἀνθρώπων μοιάζουν καί ταιριάζουν τόσο πολύ κι’ ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη κι’ εὐτυχία εἶναι πές βέβαιη ἀνάμεσα σ’ἕνα ἀνδρόγυνο καί τότε ἀκόμη ὑπάρχει φόβος γιά τή διάψευση καί τή δυστυχία.

Γιατί ὁ ἄνθρωπος καί στά χέρια του καί στό μυαλό του καί στήν καρδιά του ἔχει πάντα μιά ὡρισμένη δυναμικότητα κι’ ἕνα ὡρισμένο κεφάλαιο ἠθικῆς ἀντοχῆς πού μπορεῖ νά ἐξαντληθῆ γρήγορα καί νά στερέψη ἡ ὄμορφη πηγή ὅλων τῶν εὐγενῶν συναισθημάτων του.

Ὕστερα ἡ ζωή μέ τίς ἀλλαγές καί τίς μεταπτώσεις της καί μέ τήν ἴδια τήν καθημερινή «ρουτίνα» της ἐξαντλεῖ, φθείρει καί κουράζει. Κι’ ἡ συζυγική ἀγάπη δέν εἶναι πάντα σταθερή καί μόνιμη. Ἐξαρτᾶται ἀπό πολλούς παράγοντες καί χρειάζεται μιά ἀδιάκοπη καλλιέργεια καί ἀναγέννηση. Τό δένδρο θέλει σκάψιμο, τό περιβόλι θέλει πότισμα κι’ ἡ φωτειά θέλει νά τῆς ρίχνωμε συχνά νέα ξύλα γιά νά ξανανιώνη τίς σβυσμένες φλόγες της. Μά τό ἴδιο κι’ ἡ ἱερή φλόγα τῆς συζυγικῆς ἀγάπης χρειάζεται συχνά νά ξανανιώνη, νά γίνεται πλειό μεγάλη καί πλειό θερμή. Ἕνα ἀπό τά ὡραιότερα καί βαθύτερα μυστικά τῆς εὐτυχίας καί τῆς ἐπιτυχίας μας στή ζωή εἶναι νά ἐνθυμούμεθα συχνά τούς ὅρκους καί τίς ὑποσχέσεις πού δώσαμε σέ κάποιο μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς μας καί νά ξανανιώνωμε τήν πίστη καί τούς ἐνθουσιασμούς μας σ’ αὐτό. Κι’ ὁ γάμος στή χριστιανική του ἔννοια δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά μεγάλη ὑπόσχεση, μιά ὑπόσχεση πού οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τή λησμονοῦν, τήν καταπατοῦν καί τήν καταπροδίδουν. Πολλοί φαντάζονται πώς ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα δυνατό κρασί πού τό πίνει κανείς γιά νά εὐφρανθῆ καί νά μεθύση μόνο λίγες στιγμές καί μέρες ἤ ἔστω καί λίγους μῆνες γύρω ἀπό τό γάμο του. Ὅμως στό χριστιανικό γάμο ἡ ἀγάπη εἶναι, τολμῶ νά πῶ, μιά «Μετάληψη», μιά «Θεία Κοινωνία» πού τήν παίρνομε σάν ἱερό μυστήριο συχνά, κανονικά, καί σ’ ὅλη τή διάρκειά του γιά νά μᾶς τονώνη καί νά μᾶς συνδέη. Τί κρῖμα: Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν ὕστερα ἀπό τόν γάμο των γιά νά διευκολύνουν τήν ἀμοιβαία κατανόηση καί γνωριμία των; Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν νά φρεσκάρουν καί νά κάνουν πληρέστερη τήν ἀγάπη των; Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν νά ἐπιδένουν καί νά κλείνουν τίς πληγές ἀπό τά καθημερινά τραύματα πού οἱ ἀδυναμίες μας καί οἱ ἀθλιότητες τῆς ζωῆς κάνουν στίς καρδιές καί στήν ἀγάπη τῶν συζύγων;

Σέ περασμένους καιρούς οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν περισσότερο χρόνο στά σπίτια των κι’ εἶχαν πολλές εὐκαιρίες νά μιλήσουν καί νά γνωριστοῦνε τά ἀνδρόγυνα. Σήμερα οἱ πτωχοί μοχθοῦνε κι’ ἀγωνίζονται πολύ ἔξω καί μακρυά ἀπό τό σπίτι των. Οἱ εὔποροι πάλι ταξιδεύουν, διασκεδάζουν, σκορπιοῦνται σέ πάρτυ, σέ λέσχες, σέ κινηματογράφους καί χορούς καί δέν ἔχουν καιρό νά βρεθοῦνε ἄπραγοι καί εἰρηνικοί στά σπίτια των γιά νά μιλήσουνε, νά γνωρισθοῦνε καί ν’ ἀγαπηθοῦνε βαθύτερα καί ὡραιότερα. Στίς μεγάλες πολιτεῖες προπάντων τό «σπίτι», αὐτή ἡ ἱερή ἑστία πού γενεές καί χιλιετηρίδες ὁλόκληρες ἦταν τό καταφύγιο καί τό λῖκνο τῆς ἀληθινῆς ἀγωγῆς καί τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου, στήν ἐποχή μας κατάντησε ἕνα ἄχαρο «Ξενοδοχεῖο» πού ἡ οἰκογένεια συναντᾶται σχεδόν μόνον γιά τά γεύματά της. Μήν ἀποροῦμε λοιπόν γιατί κι’ ἡ χαρά τοῦ γάμου λιγοστεύει κι’ ἡ ἀγάπη του ναυαγεῖ καί τά οἰκογενειακά σκάνδαλα καί τά διαζύγια πληθαίνουν τόσο πολύ στήν ἐποχή μας.

Ἀγαπητά μου χριστιανικά ἀνδρόγυνα. Καλλιεργεῖτε κι’ ὀμορφαίνετε ἀδιάκοπα τήν ἀγάπη, τήν ὁμόνοια καί τήν ἀμοιβαία ἀφοσίωσή σας. Ὅσα βάσανα κι’ ἄν ἔχετε, ὅσα πλούτη κι’ ἄν κυνηγᾶτε, ξεμοναχιάζετε τουλάχιστον μερικές στιγμές τήν ἑβδομάδα ἤ ἔστω καί τό μῆνα γιά νά θυμηθῆτε τό γάμο σας, τίς ὑποσχέσεις, τούς ὅρκους σας καί τήν ἀγάπη σας. Εἶναι καλή ἡ συνήθεια πού ἔχετε νά βάζετε τά στέφανα τοῦ γάμου σας ψηλά κι’ ἀνάμεσα στίς εἰκόνες τοῦ σπιτιοῦ σας. Μά ἄν γονατίζατε συχνότερα σ’ αὐτά τά εἰκονίσματα θά βλέπατε ἴσως καλύτερα καί τά τριμμένα αὐτά στεφάνια πού πρέπει νά σᾶς θυμίζουν πολλά πάρα πολλά. Ξεχωρίστε τήν ἡμέρα τοῦ γάμου σας καί γιορτάζετέ την σάν μεγάλη γιορτή, σάν ἑορτή τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐτυχίας σας. Γιορτάζετέ την ὄχι μόνον μέ κρασί καί φίλους ἀλλά ἄν θέλετε καλύτερα μόνον σεῖς οἱ δύο καί Κεῖνος ποὔκαμε καί σᾶς καί τήν ἀγάπη. Γιορτάζετέ την μέ προσευχή, μέ ὄμορφα δάκρυα, μέ γλυκά λόγια, μέ εὐγενῆ  αἰσθήματα. Κι’ ὅταν ἔρχεται ἡ πικρία κι’ οἱ παρεξηγήσεις νά πληγώσουν τήν ἀγάπη σας μή σωπαίνετε, μή κρύβεσθε, μή χολιᾶτε, μή σκέπτεσθε τό χωρισμό. Μιλᾶτε μεταξύ σας, ἐξομολογεῖσθε, ἐξηγεῖσθε, συγχωρᾶτε, ἀγαπᾶτε. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη ποτέ δέν πεθαίνει. Κι’ ἄν πληγωθῆ κι’ ἄν ἐνταφιασθῆ πάλι μπορεῖ νά ἀναστηθῆ.

Εἶναι κρίμα ὁ ἄνθρωπος πού ξέρει νά μπαλώνη τά ροῦχα του νά κολλᾶ τά σπασμένα σιδερικά του καί νά ξανακτίζη τό γκρεμισμένο του σπίτι, εἶναι κρῖμα λέμε ὁ ἄνθρωπος νά μή μπορεῖ ν’ ἀναγεννᾶ καί νά ξανανιώνη καί τήν κουρασμένη ἀγάπη του.

Ὁ πρ. Κισάμου Εἰρηναῖος

(ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 115)