Περί του αμαρτήματος του Αυνάν

Υποσημείωση 141 από το «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟΝ» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Η μαλακία είναι τόσον μισητή κοντά εις τον Θεόν, ώστε όπου εθανάτωσε δι’ αυτήν τον Αυνάν τον υιόν του Ιούδα, υιού του Ιακώβ, διότι αυτός πρώτος έδειξε το κακόν τούτο επάνω εις την γήν, από τον οποίον ωνομάσθη Αυνανισμός και η μαλακία^. «Πονηρόν δε εφάνη (λέγει η Γραφή εις την Γένεσιν λη’ 10) εναντίον του Θεού, ότι εποίησε τούτο (ο Αυνάν), και εθανάτωσεν αυτόν».

Και είναι γνώμη μερικών Διδασκάλων, ότι ο Θεός μισώντας τόσον πολλά εκείνους τους υπερηφάνους Φιλοσόφους των Ελλήνων, τους αφήκε να κυριευθούν από αυτήν την αμαρτίαν, διά τιμωρίαν της ειδωλολατρίας των^. επειδή γνώντες τον Θεόν, ουχ ως Θεόν εδόξασαν. Συμπεραίνεται δε τούτο από εκείνο όπου λέγει ο θείος Παύλος δι’ αυτούς^. «Διό και παρέδωκεν ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν εαυτοίς» (Ρωμ. α’24)^.  όπου με το αυτών εν εαυτοίς εφανέρωσε την μαλακίαν, κατά την οποίαν το αυτό σώμα ενεργεί και πάσχει αυτό εις εαυτό.

Η μαλακία, λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λογ. ιε’), είναι πορνεία γινομένη χωρίς άλλου σώματος, από την οποίαν έπεσεν ο μέγας εκείνος Αναχωρητής, περί ου είπεν ο θείος Αντώνιος, ότι στύλος μέγας έπεσε. Την μαλακίαν ο αυτός θάνατον ονομάζει και απώλειαν (Λογ. ιε’), ο οποίος πάντοτε ευρίσκεται και συμπεριφέρεται εις ημάς και μάλιστα εις τον καιρόν της νεότητος. Διά τούτο και δύσκολον είναι να κάμη αποχήν από αυτήν και να μετανοήση, όποιος πιασθή μίαν φοράν από αυτήν. Όθεν και ένας Διδάσκαλος την παρομοιάζει με ένα μεγάλον δίκτυον του διαβόλου και του άδου, με το οποίον ετράβιξε τον κόσμον εις την απώλειαν, και πολλοί μεν πιάνονται από αυτό, ολίγοι δε ξεμπερδεύονται, και χαίρεται η καρδία του διά το πολύ κυνήγι, οπού κάμνει με αυτό το δίκτυον, και το θυμιάζει, διατί του επίασε πολλά φαγητά και πολλάς ψυχάς, ως λέγει ο Αββακούμ (Κεφ. α’15).…

Τι να λέγω τα πολλά; η μαλακία όχι μόνον προξενεί ζημίαν αιώνιον εις την ψυχήν, αλλά και ζημίαν εις την υγείαν του σώματος^.  ζημίαν εις την ψυχήν, διατί την υστερεί της βασιλείας των ουρανών και την καταδικάζει εις την αιώνιον κόλασιν, ως λέγει ο Παύλος (Α’ Κορινθ. στ’ 9)^. «Μη πλανάσθε^. ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ού λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι». Και αγκαλά τους μαλακούς εδώ ο μεν Χρυσόστομος ηρμήνευσεν ηταιρηκότας, ο δε Θεοφύλακτος αισχροπαθούντας, όμως πολλοί άλλοι Διδάσκαλοι και επί της εννοίας ταύτης εξέλαβον τους μαλακούς^.  διατί κάμνει την ψυχήν να χάση την παρθενίαν οπού είναι το πλέον πολύτιμον πράγμα του κόσμου, το οποίον αφ’ ου χαθή μίαν φοράν, δεν ξαναποκτάται ποτέ ποτέ^.  και διατί την κάμνει να προσφέρη θυσίαν εις τον διάβολον, με την γονήν του σώματός της, ως λέγει ο άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής. Προξενεί και ζημίαν εις το σώμα, διατί, καθώς λέγουν οι Ιατροί, οι μαλακοί α)κιτρινίζουν^. β)αδυνατεί ο στόμαχός τους^. γ)ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους^. δ)χάνουν την φωνήν^. ε)χάνουν την ευφυίαν και οξύτητα του νοός^. στ)χάνουν την μνήμην^. ζ)χάνουν τον ύπνον με κάποια ταραχώδη ενύπνια^. η)τρέμει το σώμα τους^. θ) χάνουν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής^. ι)ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήγουν ο νταμπλάς^. ια)ακολουθεί η καθ’ ύπνους ρεύσις πολλάκις και όταν είναι έξυπνοι^. ιβ)γηράσκουν ογλίγωρα και αποθαίνουν κακώς και ελεεινώς. Λοιπόν αυτή η αμαρτία είναι ωσάν πανούκλα και φθορά του ανθρωπίνου γένους, και κάμνει τους μαλακούς και εδώ να ζουν μίαν ελεεινήν και αθλίαν ζωήν και εις την άλλην ζωήν να βασανίζωνται αιωνίως εις το πυρ της κολάσεως. Ιατρείαι δε των μαλακών είναι δύο^. α)το να κάμουν απόφασιν στερεάν εις την καρδίαν να μη πράξουν πλέον την αμαρτίαν^.  και β)το να μη εγγίζουν το χέρι ή όλως να βλέπουν εις τα κρύφια μέλη των χωρίς μεγάλην ανάγκην.

Δια τούτο, ώ νέοι αδελφοί μου, φυλαχθήτε δι’ αγάπην Θεού από το τρισκατάρατον αυτό πάθος και, αν η επιθυμία της σαρκός σας πολεμή, μη αναβάλλητε τον καιρόν του γάμου (όσοι δηλαδή δεν ετάξατε δια να καλογηρεύσητε)^. αλλά υπανδρεύεσθε νέοι, προτού να πέσητε εις καμμίαν τοιαύτην παρά φύσιν φθοράν της παρθενίας σας. Έτσι ο θείος Χρυσόστομος παραγγέλει εις τα τέκνα και εις τους γονείς των, λέγων^. «Όταν ο παις αυξηθή, προ στρατείας, προ του βίου του άλλου, τα περί του γάμου φρόντιζε, καν εκείνος ίδη, ότι ταχέως αυτώ την νύμφην άγεις… δυνήσεται διακαρτερήται την φλόγα αν δε εννοήση, ότι ραθυμείς συ και βραδύνεις… απογνούς προς το μακρόν του χρόνου, ταχέως ολισθήσει προς πορνείαν» (Λογ. ε’ προς Θεσσαλ.).