Οι προγαμιαίες σχέσεις και τα αδιάβλητα πάθη

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία από τη σχολή γονέων του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, στις 10/01/2006. Ομιλητής ο π. Βασίλειος Βολουδάκης

Το θέμα αυτό αφορά τους νέους ανθρώπους αλλά και τους γονείς γιατί πρέπει να καταρτιστούν κατάλληλα για να ετοιμάσουν τα παιδιά τους. Δεν είναι λίγοι οι γονείς, και υπάρχουν πολλά παιδιά που το επιβεβαιώνουν, οι οποίοι, και κυρίως πατεράδες, παρακινούν τα παιδιά τους να πάνε σε κοινές γυναίκες προκειμένου να ολοκληρωθούν ως άνδρες και να ετοιμαστούν να παντρευτούν.

Το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων δεν είναι μόνο θέμα ηθικό, δεν είναι κοινωνικό, δεν είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να εξετάζεται αναλόγως της εποχής και της κοινωνικής καταστάσεως των ανθρώπων. Πρέπει να εξεταστεί πραγματικά στο βάθος του, στην ουσία του.

Οι προγαμιαίες σχέσεις είναι οι σαρκικές σχέσεις που γίνονται μεταξύ δύο ετερόφυλων χωρίς να έχει προηγηθεί το μυστήριο του γάμου. Αυτές οι σχέσεις θεωρούνται από πολλούς φυσικές εφόσον υπάρχει η φυσική έλξη των δύο φύλων η οποία ενισχύεται και από τα αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον, από την αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ τους και συνεπώς από πολλούς θεωρείται μία πολύ φυσική κατάληξη η οποία μπορεί να γίνεται χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς καμία αναστολή δεδομένου μάλιστα ότι οι άνθρωποι εμποδίζονται και από επαγγελματικά και από άλλα προβλήματα ώστε δεν επισπεύδουν το γάμο τους. Και βεβαίως προκύπτει το εύλογο ερώτημα, τι θα κάνουν οι άνθρωποι θα περιμένουν τόσα χρόνια έτσι, δεν θα προχωρήσουν στη σχέση τους;

Πρέπει λοιπόν το θέμα αυτό να το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας και να το δούμε πρώτα απ’ όλα αυτό καθ’ αυτό άσχετα από το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ακολουθήσουμε τις οδηγίες της εκκλησίας. Να εξετάσουμε πρώτα τι είναι αυτό. Είναι πρώτα απ’ όλα κάτι πολύ απλό και ακίνδυνο να προχωρούν δύο ετερόφυλοι σε πλήρη σαρκική σχέση έξω από το μυστήριο του γάμου; Αυτό δεν εγκυμονεί κινδύνους, μόνο εγκυμοσύνη απειλεί; Γιατί γι’ αυτό το θέμα υπάρχει η γνωστή αντιμετώπιση, η αντισύλληψη που προλαβαίνει τις εγκυμοσύνες, άρα λοιπόν το υπερπηδούμε και αυτό το εμπόδιο και έτσι δεν έχουμε κανένα άλλο. Η κοινωνία έχει εξελιχθεί, όλα αυτά τα θεωρεί φυσιολογικά, οι κοινωνικοί περιορισμοί έχουν εκλείψει, άρα ποιο είναι το πρόβλημα.

Μέσα σ’αυτή τη δίνη, μέσα σ’αυτές τις πεποιθήσεις, πολλοί και κληρικοί δυστυχώς, αλλά και θεολόγοι έχουν συνθηκολογήσει και λένε «…. ναι, τι να κάνουν τα παιδιά, αφού έχουν μεταξύ τους αγάπη ας προχωρήσουν». Είναι όμως οι σχέσεις αυτές ακίνδυνες όπως παρουσιάζονται; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μας τη δίνει και πάλι ο Χριστός μας, η εκκλησία μας. Γιατί οδηγός για την υγεία της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρωπίνου σώματος είναι ο Χριστός και κανένας άλλος. Είναι πολύ μεγάλο λάθος να οδηγούμεθα στο Χριστό ψηλαφώντας τους ανθρώπους, ψηλαφώντας τη συμπεριφορά του ανθρώπου να οδηγούμαστε στο Χριστό. Πρέπει ψηλαφώντας το Χριστό να οδηγούμεθα στο πως πρέπει να λειτουργεί και να ζει ο άνθρωπος.
Πάνω στο Χριστό βλέπουμε πώς λειτουργεί η ανθρώπινη φύση, χωρίς κίνδυνο αμαρτίας ή ασθένειας. Βλέπουμε το Χριστό να τρώει, να πίνει, όλα αυτά βεβαίως με μέτρο, να κουράζεται, να κοιμάται, να πάσχει -όταν εκείνος συγκατέβαινε- μέχρι και στο θάνατο έφτασε επειδή το θέλησε. Στη σαρκική σχέση όμως δεν έφτασε. Και γι’ αυτό η σαρκική σχέση εξαιρείται από τη φυσιολογική λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος. Παρότι όλοι λένε ότι η διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους εξασφαλίζεται με τη σαρκική σχέση δύο ετεροφύλων. Όμως παρότι αυτό γίνεται δεν είναι ακίνδυνο. Γιατί γίνεται με τρόπο που δεν προεβλέπετο στον παράδεισο.  

Έρχεται λοιπόν ο Χριστός στη γη και λειτουργεί όλες τις ανθρώπινες λειτουργίες που οι περιορισμοί μας μετά την έξοδό μας από τον παράδεισο μας είχαν επιβάλλει, εκτός από τη σαρκική σχέση. Οποιαδήποτε άλλη λειτουργία που ενήργησε ο Χριστός όσο έζησε επί της γης ως άνθρωπος, δεν χρειάζεται ιδιαίτερο μυστήριο για να την επαναλάβουμε. Μπορούμε να φάμε, να πιούμε, να κοιμηθούμε, να εργαστούμε, να κουραστούμε, να πονέσουμε, χωρίς να τελεστεί σ’ εμάς κάποιο μυστήριο. Βεβαίως και σ’ αυτές τις λειτουργίες προηγείται η προσευχή. Και στο φαγητό και στον ύπνο και σ’ όλες μας τις δραστηριότητες -και η επίκληση του Θεού- χωρίς όμως να είναι αναγκαίο το μυστήριο.
Στις σαρκικές σχέσεις πρέπει να προηγηθεί το μυστήριο, διότι μόνο το μυστήριο μπορεί να καταστήσει ακίνδυνες για τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων αυτές τις σχέσεις. Γιατί όπως είπαμε, "εφόσον δεν ενεργήθηκαν οι σχέσεις αυτές από τον Χριστό δεν είναι ακίνδυνες". Αυτό πρέπει να το γράψουμε με πολύ χοντρά – χρυσά γράμματα. Κάτι το οποίο δεν γίνεται τόσο πολύ βίωμά μας, αν και η εκκλησία μας επιμένει πάντα να το λέει αυτό. Το βλέπουμε θεωρητικά, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι στο ανθρώπινο σώμα η υγεία κυκλοφορεί μόνο με τις προδιαγραφές του Θεού.
Δεν είναι λοιπόν κοινωνικό το πρόβλημα, είναι οντολογικό, ουσιαστικό, υπαρξιακό. Και ο τίτλος του σημερινού θέματος «προγαμιαίες σχέσεις και αδιάβλητα πάθη» αυτό θέλει να τονίσει. Η πείνα, η δίψα, η κούραση, ο θάνατος, είναι πάθη -δεν είναι υγεία-, δεν τα όρισε έτσι ο Θεός εξαρχής. Δε μας έπλασε ο Θεός για να κουραζόμαστε και γι’ αυτό προσδοκούμε τη ζωή «… ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός». Ακάνθας και τριβόλους γέμισε η ζωή μας λόγω της εξορίας μας, λόγω της πτώσεώς μας. Το να πεινάμε και να διψάμε και να κουραζόμαστε και να πεθαίνουμε λοιπόν είναι πάθη, δεν είναι υγεία, αλλά είναι αδιάβλητα πάθη (όπως τα λέει η εκκλησία). Δηλαδή δε θα κατηγορηθούμε γι’ αυτά, παρεκτός εάν κάνουμε καταχρήσεις πάνω σ’ αυτά. Δηλαδή εάν ξεκοιλιαστούμε στο φαί, αν παραβούμε τη νηστεία, εάν αντί να πιούμε αυτό που μας χρειάζεται μεθύσουμε, αντί να οδηγηθούμε στο φυσικό θάνατο αυτοκτονήσουμε, τότε και αυτά τα αδιάβλητα –τα ακατηγόρητα πάθη- γίνονται ψεκτά.
Η σαρκική σχέση όμως, επειδή δεν ενεργήθηκε από το Χριστό επί της γής δε συγκαταλέγεται στα αδιάβλητα πάθη, αλλά στα ψεκτά, δηλαδή στα πάθη που είναι αμαρτία. Μας χωρίζει από το Θεό και ενεργείται η φθορά στη ψυχή και στο σώμα με πολύ ταχύτερους ρυθμούς απ’ ότι οποιοδήποτε άλλο αδιάβλητο πάθος. Γιατί με όλα τα αδιάβλητα πάθη η φθορά προχωρεί μέσα μας, αλλά όχι τόσο ταχέως όσο με τα ψεκτά πάθη. Τα ψεκτά πάθη είναι εκείνα που φέρνουν με ταχύτητα μεγάλη το θάνατο μέσα στη ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου. Και γι’αυτό επιφέρουν και πολλές αλλοιώσεις, σε πολλές περιπτώσεις και πρόωρη γήρανση των ανθρώπων, όταν αυτοί επιδίδονται σε πολλές καταχρήσεις.
Πρέπει λοιπόν και οφείλουμε να πούμε στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, ότι οι σχέσεις αυτές δεν απαγορεύονται απλώς επειδή η εκκλησία απαγορεύει κάποια πράγματα και λέει συνεχώς όχι γιατί θέλει να πηγαίνει κόντρα, γιατί η εκκλησία έχει πουριτανισμό και δε θέλει τα παιδιά να ερωτεύονται και να εκδηλώνουν την αγάπη τους, αλλά γιατί αυτό βλάπτει. Όπως και η ΔΕΗ έχει το κεραυνό μπροστά στα κουτιά που υπάρχει μεγάλη παροχή ρεύματος και λέει ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ. Όποιος θέλει μπορεί να βάλει το χέρι του εκεί αλλά προειδοποιείται, δεν είναι δέσμευση της ελευθερίας, είναι προστασία της ζωής. Το ίδιο και οι διαβάσεις των τραίνων, δε σου επιτρέπουν -σε εμποδίζουν- δε σε αφήνουν ελεύθερα να βαδίζεις, αυτό όμως δε γίνεται για το κακό σου, γίνεται γιατί αν σ’αφήσει θα σκοτωθείς. Το ίδιο και η εκκλησία λέει ΟΧΙ γιατί υπάρχει κίνδυνος.
Επειδή ο μέγας Βασίλειος γνωρίζει τη φθορά που κάνουν οι προγαμιαίες σχέσεις στους ανθρώπους, φθάνει να πει ότι "αυτοί οι οποίοι ολοκληρώνουν τις σχέσεις προ του γάμου πρέπει να χωρίζονται, γιατί η πορνεία δεν είναι γάμος ούτε γάμου αρχή". Συγκαταλέγεται δηλαδή στη πορνεία και αυτή η σχέση (η προγαμιαία). Κατανοώντας τη σημασία που έχει η προστασία μας από αυτές τις σχέσεις θα πρέπει να δώσουμε και τις κατάλληλες οδηγίες στα παιδιά μας.
Τι θα γίνει με τους νέους ανθρώπους, τι θα γίνει που οι συνθήκες της ζωής δεν επιτρέπουν να παντρευτούν οι άνθρωποι νωρίς. Τι θα γίνει! Δηλαδή τελικά θα γίνουν όλα τ’ άλλα εκτός από αυτό που μας εξασφαλίζει την ευτυχία και την υγεία και τη σχέση μας με το Θεό. Εάν τίποτε δε γίνεται, θα αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής μας, γιατί η υγεία του σώματός μας και της ψυχής μας δε μπορούν να αλλάξουν. Δε μπορεί επειδή οι συνθήκες της ζωής είναι τέτοιες να αλλάξει η φυσιολογία των πραγμάτων. Δε μπορεί ο Χριστός να ενεργήσει τις σαρκικές σχέσεις επειδή αλλάξανε τα κοινωνικά δεδομένα. Αυτό που έκανε ο Χριστός έγινε εφάπαξ και στη συνέχεια πρέπει να ακολουθούμε στα ίχνη του.

Η φυσική ανάγκη είναι δυνατή και θα γίνεται δυνατότερη όσο αποδυναμώνεται ο νούς του ανθρώπου και θα βλέπει τον άλλον άνθρωπο μόνο σαν κρέας. Να το πάρουμε και συναισθηματικά και ερωτικά, ο νέος άνθρωπος θέλει πολλές πτυχές της ψυχής του να καλύψει η ερωτική σχέση. Όταν λοιπόν υπάρχει τόση προχειρότητα στο να προχωρήσω στη σαρκική σχέση με το πρώτο πρόσωπο που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον ή θα με ελκύσει σωματικά χωρίς να ληφθεί τίποτα άλλο υπόψη, δε βάζω τα θεμέλια για μια ζωή χωρίς ουσιαστική σχέση; Το ίδιο το ερωτικό μου στοιχείο δε θα μείνει ανικανοποίητο όταν το συρρικνώσω τόσο πολύ και διοχετεύσω την επιθυμία μου μόνο στη σαρκική σχέση;
Η τοποθέτηση του ανθρώπου από τη μικρή του ηλικία, που θα γαλουχηθεί από τους γονείς είναι τέτοια ώστε να μη μπορεί να αναχαιτίσει τη σαρκική επιθυμία. Βεβαίως υπάρχουν οι προκλήσεις, υπάρχει η σύγχρονη ζωή που όπου και να γυρίσει κανείς τα μάτια του βλέπει τα πάντα. Ακόμα και στα νηπιαγωγεία και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού τα παιδιά συζητούν για κασέτες και βιντεο…αυτά που βλέπουνε και λεπτομέρειες που ξέρουνε και το πράγμα οδηγείται πλέον στα άκρα. Όμως όταν το παιδί μεγαλώσει με το πόθο να βρει ΕΝΑΝ άνθρωπο, όχι μέσα στους πολλούς ανθρώπους και στις προσωπικές σχέσεις με πολλούς ανθρώπους να βρει τον ΕΝΑ, τότε και με τη καθοδήγηση της εκκλησίας και με τη νηστεία και με τα μυστήρια θα μπορέσει να φτάσει σε μια ηλικία να δημιουργήσει την οικογένειά του.
Η σφοδρότητα του ενστίκτου δεν καταργεί τη σφοδρότητα του νοός και της ψυχής. Το ένστικτο είναι μέσα στη σάρκα του ανθρώπου, δεν είναι στη ψυχή τα ένστικτα και γι’αυτό τα έχουν και τα ζώα τα ένστικτα αυτά, τα οποία ζώα δεν έχουν ψυχή. Αν τα ένστικτα ήταν στην ψυχή τότε τα ζώα δεν θα είχαν ένστικτα.  Η ψυχιατρική (λανθασμένα) λέει ότι τα ένστικτα βρίσκονται στη ψυχή του ανθρώπου. Το σαρκικό ένστικτο είναι στο σώμα, να μη το συγχέουμε με το ερωτικό ένστικτο γιατί εκεί είναι όταν συμμετέχει και η ψυχή. Από πείνα και δίψα μπορεί κάποιος να πεθάνει, από έλλειψη σαρκικής σχέσης δε πέθανε κανείς. Από εκεί φαίνεται ότι δεν είναι αδιάβλητο πάθος, γιατί τα αδιάβλητα πάθη αν δεν ικανοποιηθούν πεθαίνει ο άνθρωπος. Αν δε κοιμηθείς ποτέ ξεραίνεται ο εγκέφαλός σου. Κανένα από τα  αδιάβλητα πάθη αν το παρακάμψεις δε θα ζήσεις.

Τι αξία έχει ένας άνθρωπος όταν έχει αυτή την ακατάσχετη ακράτεια και μπροστά σ’ αυτή την ακράτεια δεν υπολογίζει τίποτε. Ή η γυναίκα του, ή ο άνδρας της, μπορεί να πάθουν κάτι, να χρειαστούν ένα διάστημα να νοσηλευτούν. Ένας άνθρωπος ακρατής δε θα μπορέσει, ένας άνθρωπος ακρατής στη περίοδο της εγκυμοσύνης της γυναίκας του θα πάει αλλού να βρεί. Πώς δηλαδή θα γίνεται εγκρατής κατά περίπτωση ένας άνθρωπος που δεν έχει ασκηθεί από μικρός. Μη πλανώμεθα, και κυρίως οι γυναίκες είναι πάρα πολύ αφελείς σ’ αυτό το θέμα. Υπάρχουν γυναίκες που νομίζουν ότι οι άνθρωποι που συνδέονται μαζί τους, παρότι δε πιστεύουν σε Θεό δε πιστεύουν στην αγνότητα, επειδή δεν έχουν σχέσεις με αυτές, ότι έχουν εγκράτεια. Μα είναι πλάνη αυτά, δε γίνονται. Και προχωρούν σε γάμους που είναι τραγωδίες. Ένας άνθρωπος που έχει μάθει τις προγαμιαίες σχέσεις δε τις σταματάει μετά το γάμο, πολύ σπάνια.

Υπάρχουν κάποιοι που έχουν την κλίση από το Θεό για το μοναχισμό και γι’αυτό η εκκλησία δεν αποκλείει το γάμο, όμως το γάμο, όχι τις ελεύθερες σχέσεις που είναι έξω από το μυστήριο. Τις ελεύθερες σχέσεις που είναι έξω από τη συγκεκριμένη πορεία που οδηγεί σε αποτέλεσμα καλό. Μπορεί κάποιος να μην βρίσκει ένα σωστό σύντροφο αλλά στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Αυτή είναι άλλη περίπτωση που είναι μέσα στη τάξη που όρισε ο Θεός. Το θέμα είναι ευρύτερο και όσο ο άνθρωπος θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του τόσο τα πράγματα ξεμπερδεύονται μπροστά του. Όσο θέλει να ζει σε ένα πέπλο μυστηρίου και μπερδέματος, τόσο τα πράγματα θα τα ζει και θα κοροϊδεύεται, αλλά το αποτέλεσμα δε θάρθει.

Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ της θεωρήσεως που κάνει ο κόσμος στις προγαμιαίες σχέσεις από τη θεώρηση που κάνει ο Θεός και η εκκλησία. Γιατί ο κόσμος βλέπει τις προγαμιαίες σχέσεις καθαρά σαν ένα κοινωνικό θέμα, σαν ένα βιολογικό θέμα, ο δε Θεός και η εκκλησία τα βλέπουν αυτά σαν ένα υπαρξιακό θέμα. Ακούς με τι ευκολία μιλούν οι γιατροί, οι οποίοι δε διστάζουν να υιοθετήσουν όλα τα γούστα των ανθρώπων, λένε πχ όταν αλλάζετε πολλούς ερωτικούς συντρόφους θα κάνετε αυτό, όταν έχετε έναν θα κάνετε αυτό, δηλαδή όλα τα έχουν απλοποιήσει. Τίποτα δε βλάπτει, τίποτα δε πειράζει, όλα είναι ακίνδυνα, η εκκλησία είναι αυτή που λέει μη και μη και δημιουργεί κόμπλεξ και φοβίες στους ανθρώπους. Τελικά δεν υπάρχει ο συγκεκριμένος τρόπος σωστής λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος; Υπάρχουν πολλοί τρόποι σωστής λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος; Ένας είναι, ο τρόπος που όρισε ο δημιουργός του ανθρώπου.

Ο εκπρόσωπος των μουσουλμάνων είπε ότι όλοι όσοι πιστεύουμε στο μονοθεϊσμό πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, το πιστεύει αυτό απόλυτα. Κι όταν κάθεσαι και βλέπεις τις λεπτομέρειες, τι ζωή διδάσκει ο μουσουλμανισμός και τι ζωή διδάσκει ο χριστιανισμός υπάρχει άβυσσος. Επειδή πιστεύουμε στο μονοθεϊσμό είμαστε όλοι ίδιοι; Ο Αλλάχ λέει άλλα και ο Χριστός λέει άλλα.

Είναι λογικό μία κοπέλα που έχει μία σχέση με ένα αγόρι που δεν πιστεύει στο Θεό και δεν έχει σαρκικές σχέσεις μαζί της, να πιστεύει ότι το παιδί είναι αγνό; Μία στο εκατομμύριο μπορεί να βρεθεί ένα παιδί που είναι πάνω από την ιδεολογία του, βάζει τα αισθήματά του. Και μόλις παντρεύονται -που βγαίνουν όλα στη φόρα- λέει τώρα έγινε έτσι, αλλά πάντα έτσι ήταν, εσύ δεν τον έβλεπες (εσύ φανταζόσουν πράγματα).

Παλαιότερα, οι κοπέλες που διατηρούν περισσότερο αυτή την ανθρωπιά, με την έννοια ότι δεν κινείται ο μηχανισμός τους σαρκικά μόνο αλλά προηγείται το συναίσθημα. Τα παλιότερα χρόνια ήταν ελάχιστες οι κοπέλες οι οποίες προχωρούσαν στις προγαμιαίες σχέσεις και γι’ αυτό οι άντρες αναγκάζονταν και πήγαιναν σε οίκους ανοχής. Τώρα προσφέρονται τόσες κοπέλες που στους οίκους αυτούς πρέπει να πάει κάποιος που δεν τον πλησιάζει καμία. Και να πληρώσει κιόλας και να πάει σε μία κατάσταση που είναι …. ας μη τη χαρακτηρίσουμε καθόλου. Όμως αυτό χειροτέρεψε τα πράγματα γιατί και οι άντρες πηγαίνοντας στους οίκους ανοχής, παρότι είναι ολέθριο, κατά βάθος οίκτιραν τους εαυτούς τους, βλέπανε ότι είναι κατάντια αυτό που κάνουν, κάποιες στιγμές σιχαίνονταν τους εαυτούς τους. Και οι κοπέλες διατηρούσαν το κριτήριο και είχαν δυνατότητα να επιλέξουν ένα πρόσωπο πιο κατάλληλο.

Τώρα πλέον τα πράγματα έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ. Σε άλλες εποχές θα λέγαμε "ρε παιδί μου δε σ’ ενδιαφέρει η μοναδική σχέση μ’ ένα άνθρωπο, να ονειρευτείς, να επιθυμήσεις, να βρεις τον άνθρωπό σου, που θάναι μοναδικός για σένα και σύ μοναδικός για κείνον; Δε το θέλεις αυτό;". Θα λέγανε "ναι αυτό θέλουμε". Και το αν είχαν κακές επιπτώσεις στη ψυχή και στο σώμα οι προγαμιαίες σχέσεις θα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα. Τώρα πλέον δεν το υπολογίζουν, λένε πολλοί "... μπά αυτό δεν είναι τίποτα. Τι θα πεί μοναδικό, δε μπορείς να βρεις σήμερα να σου αφοσιωθεί κάποιος. Καλό είναι να βαδίζεις και γνωρίζοντας μπορεί να σταθείς σε κάποιον".

Όμως όταν σκεφτούμε ότι ο Θεός όταν απαγορεύει κάτι το απαγορεύει γιατί είναι κακό, είναι θανατικό στη ρίζα του και αποκλείεται κανείς καρπός να είναι σωστός, όταν αυτό το συνειδητοποιήσουμε και ακολουθήσουμε τις οδηγίες του Θεού θα δούμε ότι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας αυτή η επιλογή θα δώσει καλούς καρπούς. Δηλαδή το να αποφύγει κανείς τις προγαμιαίες σχέσεις είναι σε πολλά επίπεδα ωφέλιμο. Και θα έλεγα εάν είναι ωφέλιμο για τους ανθρώπους της εκκλησίας να μη προχωρούν στις σαρκικές σχέσεις που έχουν και το πνευματικό τους και έχουν και πιο πνευματικά κριτήρια επιλογής του συζύγου ή της συζύγου, παρά ταύτα είναι απαραίτητο και αυτό για τους ανθρώπους του κόσμου που δεν έχουν κριτήρια, που δεν έχουν το πνευματικό τους να τους καθοδηγεί, είναι ακόμη πιο απαραίτητο να τηρούν αυτό το κανόνα να αποφεύγουν τις προγαμιαίες σχέσεις γιατί τους κάνει αυτή η αποχή να ωριμάζουν. Να μην σπεύδουν επιπόλαια να ενωθούν με ένα άνθρωπο που μεθαύριο κάποιες τους πράξεις θα δείξουν ότι είχε άλλο πρόσωπο.

Εάν γινόταν μία στατιστική έρευνα μεταξύ των ανθρώπων που μοιχεύουν πόσοι νομίζεις θα είχαν προγαμιαίες σχέσεις. Όλοι. Λοιπόν, όπερ έδει δείξαι. Είναι σα να λές ότι έφτασε κάποιος στο φόνο χωρίς να έχει προγαμιαίες σχέσεις, γίνεται αυτό; Θα γίνει κανείς δολοφόνος ξαφνικά εάν δεν έχει περάσει από άλλα στάδια αμαρτιών; Θα πρέπει να έχεις θεωρήσει ότι δεν είναι τίποτα άλλα αμαρτήματα για να φτάσεις σ’αυτό το κορυφαίο. Μπορεί να φτάσει στην έκτρωση κάποιος που δεν έχει προγαμιαίες σχέσεις; Ούτε εκ των πραγμάτων δε μπορεί να φτάσει. Άρα λοιπόν σε όλα τα επίπεδα το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρό.

Είναι πρακτική του Θεού αυτή, το να μη έχει κάποιος προγαμιαίες σχέσεις, ο Θεός δεν ενήργησε αυτή τη σχέση, δεν είναι εντολή είναι πρακτική. Πρακτική του Θεού, πρακτική του Χριστού. Αν αυτό το δεχτεί όλος ο κόσμος ως δόγμα έληξε το θέμα. Από κει και πέρα μπορείς να πεις δε μπορώ είμαι αδύναμος, έπεσα, έκανα, έδειξα, δε θα βρεις καμία δικαιολογία και καμία καταξίωση του πράγματος. Εδώ υπάρχουν επιχειρήματα από θεολόγους και κληρικούς κάθε μέρα. Ότι "όταν αγαπάς, η αγάπη είναι ο Θεός και εφόσον αγαπάς τον άνθρωπό σου τη κοπέλα σου άρα μπορείς να προχωρήσεις. Τι είναι λέει το μυστήριο, πέντε λεπτά πριν, πέντε λεπτά μετά". Αυτά τα λένε θεολόγοι και κληρικοί.

Κάποιοι ρωτούν "πώς γνωρίζουν δύο άνθρωποι αν ταιριάζουν σαρκικά;". Υπάρχουν άνθρωποι που ταιριάζουν σαρκικά ή δεν ταιριάζουν σαρκικά, αλλά μόνο ψυχικά; Δηλαδή τι είναι, παπούτσια; Καθορίζεται το ταίριασμα από το σαρκικό ή από τη ψυχή και από τη συναντίληψη των ανθρώπων; Δοκίμασε λοιπόν πολλούς για να δεις με ποιόν ταιριάζεις, πότε θα βρεις τέλος; Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θάχεις δοκιμάσει αν ταιριάζεις. Με ποια λογική θα επιλέξεις 10 κοπέλες και δε θα επιλέξεις 1000; Έχει περισσότερες πιθανότητες στις 1000 να ταιριάξει με μία. Όταν δε πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός, όταν δε πιστεύεις ότι υπάρχει μία λειτουργία που ο Θεός έχει ορίσει, όταν δε πιστεύεις ότι μετά το θανατό σου έχει συνέχεια η ζωή και η ζωή σου αυτή είναι πρόκριμα για το τι θα ζήσεις από κεί και πέρα, η λογική αυτή που λένε είναι η κυρίαρχη (ότι δε μπορείς να ζεις χωρίς σαρκικές σχέσεις –εκτός γάμου-). Φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γάρ αποθνήσκωμεν. Γιατί να μη πάει όχι με 10 αλλά με 3000 γυναίκες. Αυτό είναι το λογικό γι’ αυτόν.

Το ερώτημα είναι ένας πιστός με ποια λογική οδηγείται εκεί πέρα. Μακριά από το Θεό όλα επιτρέπονται. Εάν δε πιστεύεις στο Θεό, δε πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο, θάσαι κουτός να μη ζεις όπως ζει ο κόσμος, θάσαι βλάκας. Ο Χριστός είπε γνωρίστε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Η αλήθεια είναι που ελευθερώνει, όχι τα παραμύθια, του καθενός οι ιστορίες και οι ευσεβείς πόθοι.

 Η σαρκική σχέση είναι ψεκτό πάθος και μέσα στο γάμο γίνεται κατά χάρη αδιάβλητο πάθος. Πότε δε θα είναι ψεκτό πάθος, όταν δε λειτουργεί αυτόνομα από τη ψυχή, το νού και το συναίσθημα. Το χώμα, το πηλό τον αγιάζει το πνεύμα. Εφόσον εξακολουθεί να είναι σαρκικό και μέσα στο γάμο αποκομμένο από τα αισθήματα, τα συναισθήματα και τη σχέση των ανθρώπων μπορεί να μην έχει την αμαρτία που έχει έξω από το μυστήριο όμως είναι κάτι άλλο, είναι ψεκτό πάλι. Είναι πέρα για πέρα βιολογικό. Μπορεί να μην είναι αμαρτία, όμως είναι καθαρά βιολογικό, δεν έχει να κάνει με τη σχέση των ανθρώπων. Για αυτό λέει "εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκκίσησέ με η μήτηρ μου". Διότι αυτά τα πράγματα συγχέονται λίγο, μας κλέβει ο σαρκικός εαυτός μας, μας κλέβει την ψυχική σχέση. Και για αυτό παίζουμε μεταξύ αμαρτίας και αισθημάτων.

Η εκκλησία μας αναθεματίζει εκείνους που απέχουν από το γάμο και τη σαρκική σχέση όχι από εγκράτεια και από πόθο να αφιερωθούν στο Θεό, αλλά επειδή βδελύσσονται επειδή σιχαίνονται. Τους αφορίζει, όχι απλώς λέει ότι κάνουν αμαρτία, αλλά τους αφορίζει. Όπως και εκείνους που σιχαίνονται και δε θέλουν να φάνε κρέας. Όχι γιατί θέλουν να νηστέψουν, να εγκρατευτούν για το Χριστό, αλλά γιατί βδελύσσονται το κρέας. Οι χορτοφάγοι αφορίζονται από την εκκλησία, γιατί σιχαίνονται να φάνε κρέας. Δε το κάνουν για άσκηση, είναι διαστροφή ψυχής δηλαδή. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή.

Απωθημένες επιθυμίες. Σα το φαινόμενο να ερωτεύεται μία γυναίκα ένα άντρα, αυτός να την αποκρούει και ο έρωτας γίνεται μίσος. Το ίδιο γίνεται και μ’ αυτή τη σαρκική επιθυμία. Να θέλει κανείς να έχει αυτή την επιθυμία και είτε το περιβάλλον να του δημιουργούν ενοχές και συστολές και να καταπιέζεται και στο τέλος μισεί αυτή την επιθυμία και τη πολεμάει σ’ όλη του τη ζωή. Είναι πολλών λογιών η τρέλα του ανθρώπου.

Και μ’ αυτή τη συζήτηση κάτι περισσότερο μπορέσαμε να ξεκαθαρίσουμε, ας αρκεστούμε σ’ αυτά. "Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς".

(Ομιλία στη σχολή γονέων του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, στις 10/01/2006. Ομιλητής ο π. Βασίλειος Βολουδάκης)