«Είπε δε Κύριος: Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα»

Της Χρύσας Αλεξοπούλου

"Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται" είχε πει κάποτε ο Ντοστογιέφσκυ και τα λόγια του, διαχρονικά, μπορεί να τα επιβεβαιώσει κανείς, είτε παρατηρώντας την ζωή ενός λαού χωρίς Θεό, είτε παρατηρώντας την ζωή ενός ανθρώπου χωρίς Θεό. Κάποιοι άνθρωποι, θεωρούν ότι όταν αποβάλλουν τον Θεό από μέσα τους, ελευθερώνονται από κάποια φανταστικά δεσμά, τα οποία βέβαια οι ίδιοι έχουν πλάσει στο μυαλό τους και με τα οποία οι ίδιοι έχουν αλυσοδέσει τον εαυτό τους και αισθάνονται ότι την θέση του Θεού την παίρνει η λογική η οποία και καθοδηγεί το κάθε τους βήμα.

Πώς όμως είναι δυνατόν σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό και τον έχουν διώξει από την ζωή τους, θεωρώντας ότι τον έχουν αντικαταστήσει με την λογική, αυτό που κυριαρχεί να είναι ο παραλογισμός; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λογική χωρίς Θεό και όταν απουσιάζει ο Θεός, όσο και αν ο άνθρωπος προσπαθεί να καλύψει το κενό που αισθάνεται και το οποίο τον βασανίζει, όσο και αν προσπαθεί να προσδώσει κάποιο νόημα σε αυτήν την ζωή είναι αδύνατο, με αποτέλεσμα η μόνη λογική οδός να είναι αυτή που οδηγεί στον παραλογισμό και, αργά αλλά σταθερά, στην καταστροφή του.

Εδώ και δεκαετίες το ζήτημα των ομοφυλοφίλων βρίσκεται στο προσκήνιο. Το φαινόμενο αυτό βέβαια υπάρχει στις κοινωνίες εδώ και αιώνες, δεν είναι πρωτοφανές, αλλά σήμερα είναι ίσως πιο έντονο από ποτέ και η εποχή μας θυμίζει πολύ εκείνη των Σοδόμων και Γομόρρων λίγο πριν την καταστροφή τους από τον Θεό. Η αναισχυντία της εποχής μας θυμίζει αρκετά εκείνη των τότε ομοφυλοφίλων που περικύκλωσαν το σπίτι του Λώτ, στο σπίτι του οποίου φιλοξενούνταν οι άγγελοι του Κυρίου και χτυπούσαν με μανία την πόρτα για να μπορέσουν να εισέλθουν και να συνευρεθούν με τους αγγέλους. Όπως τότε δεν αισθάνονται καμία ντροπή για την αμαρτία στην οποία είχαν βουτηχτεί, έτσι και σήμερα οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να κάνουν συνεχώς αισθητή την παρουσία τους με διάφορες εκδηλώσεις και παρελάσεις υπερηφάνειας, τις ονομαζόμενες pride, στις οποίες σκοπός τους είναι να αποδείξουν ότι είναι φυσιολογικοί, ότι η διαφορετικότητά τους είναι απλά μια φυσιολογική κατάσταση. Αυτό από μόνο του δεν αγγίζει τα όρια του παραλογισμού; Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι φυσιολογικός προκαλώντας όλα τα βλέμματα πάνω του κατά τέτοιον τρόπο; Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος διακηρύττει με υπερηφάνεια ότι είναι... φυσιολογικός;  

Ενώ λοιπόν τόσα χρόνια το κύριο ζήτημα ήταν η επιλογή του συντρόφου και τα δικαιώματα που θα έπρεπε να δίνονται σε ανθρώπους που επιθυμούν να έχουν για σύντροφό τους κάποιο άτομο του ιδίου φύλου, το κακό σήμερα έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο και αυτό γιατί, για πρώτη φορά ίσως στα χρονικά της ανθρωπότητας, έχει ξεκινήσει η συζήτηση περί άφυλων υποκειμένων, περί ανθρώπων απροσδιορίστου φύλου και περί συγκρότησης του φύλου από τα ίδια τα υποκείμενα. Σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, ο κάθε άνθρωπος είναι άφυλος και είναι ελεύθερος ο ίδιος, κατά την διάρκεια της ζωής του, να επιλέξει το φύλο του. Όπως υποστηρίζεται, επειδή το φύλο αφορά κυρίως ορισμένα χαρακτηριστικά και ορισμένες συμπεριφορές του ανθρώπου, η ανατομία του ανθρώπου δεν παίζει κάποιον ρόλο ούτε αποτελεί προσδιορισμό του φύλου, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το τί χαρακτηριστικά θα διαλέξει ο καθένας για τον εαυτό του, αντρικά ή γυναικεία, και το πώς θα επιλέξει ο καθένας να συμπεριφέρεται, με αντρικό ή γυναικείο τρόπο, καθώς αυτά είναι που θα προσδιορίσουν και το φύλο του.

Έτσι, υποστηρίζουν, πως όταν ένα παιδί γεννιέται, οι γονείς δεν πρέπει να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αγόρι ή κορίτσι γιατί ακόμα δεν είναι τίποτα! Το ίδιο το παιδί είναι αυτό που θα προσδιορίσει τον εαυτό του όταν ξεκινήσει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του και αποφασίσει το φύλο στο οποίο θέλει να ανήκει. Μέχρι τότε οι γονείς θα πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους και την αντρική και την γυναικεία πλευρά της ζωής. Όσον αφορά στο παιχνίδι, θα πρέπει τα αγόρια να παίζουν και με κούκλες, ενώ τα κορίτσια να παίζουν με αυτοκίνητα και άλλα παρόμοια αγορίστικα παιχνίδια. Όσον αφορά στην ενδυμασία θα πρέπει τα αγόρια να ντύνονται με κοριτσίστικο τρόπο και τα κορίτσια αντίστοιχα με αγορίστικο τρόπο, ενώ ο διαχωρισμός των χρωμάτων από μέρους των γονέων θεωρείται απαγορευτικός, το να μάθουν, δηλαδή, στα αγόρια ότι το αντιπροσωπευτικό τους χρώμα είναι το μπλέ και στα κορίτσια αντίστοιχα ότι είναι το ρόζ! Θα πρέπει, λένε, και τα αγόρια να συνηθίσουν το ρόζ χρώμα και να το χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους, στα ρούχα τους, στα παιχνίδια τους και στις διάφορες ασχολίες τους και αντίστοιχα τα κορίτσια το μπλέ μέχρι το κάθε παιδί να επιλέξει το φύλο στο οποίο και θα εντάξει τον εαυτό του. Απώτερος σκοπός αυτής της διαπαιδαγώγησης –αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι αυτή η αρρωστημένη κατάσταση την οποία μεταφέρουν και στα παιδιά από την πολύ μικρή τους ηλικία– είναι να μυήσουν αυτές τις αθώες ψυχές και στην αντρική και στην γυναικεία συμπεριφορά και ψυχολογία έτσι ώστε αφού μάθουν και τα δυό, να μπορέσουν να κάνουν και την καθοριστική τους επιλογή. Και ενώ μέχρι το τέλος αυτής της ζωής πρέπει ο καθένας να έχει αποβάλλει την ψυχολογία που τον συνοδεύει, αφού και η αντρική και η γυναικεία ψυχολογία είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου από τον Παράδεισο, για να μπορέσει να οδηγηθεί στην τελειότητα, με αυτές τις αντιλήψεις φορτώνονται οι άνθρωποι το βάρος και την τραγωδία όχι μόνο της δικής τους ψυχολογίας, αλλά και την τραγωδία του να διδαχτούν και την ψυχολογία του αντίθετου φύλου και να μυηθούν σε αυτήν μέχρι να επιλέξουν το φύλο τους! 

Όπως υποστηρίζεται, το φύλο, η έμφυλη ταυτότητα κατά τους ειδικούς, δεν είναι κάτι που αφορά στον άνθρωπο αλλά κάτι που επιβάλλεται στον καθένα από την κοινωνία και έτσι έχει μόνο κοινωνική χρησιμότητα και δεν αφορά βιολογικά χαρακτηριστικά! Δεν αποτελεί μια σταθερή ταυτότητα αλλά μια ταυτότητα που συγκροτείται με πολύ κόπο με την πάροδο του χρόνου μέσα από τις καθημερινές χειρονομίες του ανθρώπου και τις κινήσεις του σώματος, με αποτέλεσμα το φύλο τελικά να κατασκευάζεται από τις επαναλαμβανόμενες πράξεις του καθενός. Μια κάποια δυνατότητα αλλαγής των επαναλαμβανόμενων αυτών πράξεων μπορεί να ανακατασκευάσει και το φύλο του ανθρώπου. Οπότε, ναι μεν, ένας άνθρωπος που γεννιέται άφυλος μπορεί να επιλέξει το φύλο του κατά την διάρκεια της ζωής του, του δίνεται όμως και η δυνατότητα να μην μείνει σταθερός στην επιλογή που θα κάνει, αλλά να την αλλάξει και να ανακατασκευάσει το φύλο του όποτε το επιθυμήσει!

Όπως είναι φυσικό, σε μια τέτοια λογική, δεν χωράει η διάκριση των φύλων η οποία μπορεί με την σειρά της να οδηγήσει και στην επουράνια κατάργησή τους. Οι άνθρωποι πρέπει να καταργήσουμε το φύλο μας μέχρι να φύγουμε από αυτήν την ζωή και αυτό γιατί και τα φύλα είναι επακόλουθο της πτώσης των Πρωτοπλάστων, στον Παράδεισο δηλαδή δεν υπήρχαν τα δυό φύλα, αλλά δύο υποστατικά ιδιώματα¹. Όμως, για να πραγματοποιηθεί αυτό πρέπει πρώτα ο καθένας να ζήσει στο φύλο που του έχει δώσει ο Θεός, ο οποίος βλέποντας την κλίση, την ροπή και την ψυχολογία του καθενός, μας έδωσε το φύλο που θα μας βοηθήσει να ολοκληρωθούμε και να οδηγηθούμε στην τελειότητα. Πώς ένας άνθρωπος που διαλέγει άλλο φύλο από αυτό που του έχει δώσει ο Θεός, θα μπορέσει ποτέ να καταργήσει το φύλο του και να οδηγηθεί στην τελειότητα; Το παράλογο της υποθέσεως είναι πως, ενώ με την λογική αυτή δίνεται η δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους να υποστηρίζουν ότι γεννήθηκαν με άλλο φύλο από αυτό που φαίνεται να έχουν, οπότε ουσιαστικά εντάσσουν τους εαυτούς στην κατηγορία των ετεροφυλόφιλων, από την άλλη καταδικάζεται από τους ίδιους και η ετεροφυλοφιλία καθώς θεωρείται πως μέσα από την εκπαίδευση των σωμάτων στο αναγκαστικό σύστημα της ετεροφυλοφιλίας αναπαράγεται το σύστημα των διακριτών φύλων! Δηλαδή επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την ομοφυλοφιλία παρουσιάζοντας την ως μια ετεροφυλοφιλική σχέση αλλά από την άλλη καταδικάζουν και την ετεροφυλοφιλία ως περιοριστική, καταπιεστική και πολλές φορές ρατσιστική. Το πάθος του να νομιμοποιήσει κανείς μια διεφθαρμένη κατάσταση είναι κυρίαρχο στοιχείο της εποχής μας αλλά και κάθε εποχής στην οποία οι άνθρωποι επειδή είναι δυστυχισμένοι από τις επιλογές τους και από τον εαυτό τους, προσπαθούν, αντί να τον αλλάξουν, αντί να αλλάξουν την κατάσταση που τους προκαλεί αυτή την δυστυχία, να την μεταφέρουν και σε ολόκληρη την κοινωνία, σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω τους, έτσι ώστε να αισθανθούν και οι ίδιοι κάπως καλύτερα. Όμως, όπως κανένας δυστυχισμένος άνθρωπος δεν αισθάνεται καλά όταν βλέπει δίπλα του ανθρώπους ευτυχισμένους, όπως κανένας άρρωστος δεν αισθάνεται καλά όταν βλέπει γύρω του ανθρώπους υγιείς αλλά και στις δυό περιπτώσεις μόνο κάποιος πιό δυστυχισμένος και πιό ασθενής μπορεί να προσφέρει μια κάποια ανακούφιση, έτσι και στην περίπτωση αυτή μόνο αν ολόκληρη η κοινωνία δεχτεί μια τέτοια παράλογη κατάσταση ως φυσιολογική μπορούν να ανακουφιστούν τα ζιζάνια που βουίζουν στην ψυχή των ανθρώπων αυτών και δεν αφήνουν την συνείδησή τους να ηρεμήσει.

Βλέποντας το πώς έχουν ξεφύγει σήμερα τα πράγματα, είναι αδύνατον να μην μου έρθουν στό μυαλό άλλες εποχές παλαιότερες, όπου οι άνθρωποι είχαν μια ντροπή και μια συστολή. Τα φαινόμενα της εποχής μας υπήρχαν και σε άλλες εποχές, αλλά τουλάχιστον τότε οι άνθρωποι τα αντιμετώπιζαν διαφορετικά, γιατί είχαν την αξιοπρέπεια που εμείς χάσαμε με την πάροδο του χρόνου. Είχαν επίγνωση της αμαρτίας τους και της τραγωδίας τους, δεν εξωράϊζαν την αρρώστια τους και προσπαθούσαν αν όχι να την σταματήσουν τουλάχιστον να την κρύψουν. Δεν διακήρυτταν παντού ότι η αμαρτία στην οποία οι ίδιοι περιέπεσαν είναι η ιδανική κατάσταση που πρέπει να τη ζήσει ο κάθε άνθρωπος.

Τί σχέση έχει ο Καβάφης με τους σημερινούς ομοφυλόφιλους  που παρελαύνουν στις gay pride; Τί σχέση έχει αυτός, που αισθανόμενος πραγματικά την ζωή του σαν μια ξένη φορτική, σαν μια ζωή από την οποία ο ίδιος δεν μπορούσε να γλιτώσει, επειδή δεν μπορούσε να γλιτώσει και από αυτό το πάθος της ομοφυλοφιλίας, έγραφε:

«Και αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου

όπως την θέλεις,

Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

Όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.

Μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,

Μες τες πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

Γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την

Στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία,

Ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική²»...

Τί σχέση έχει ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης με αυτούς που ζητούν την νομιμοποίηση της αρρώστιας τους, και μάλιστα δεν περιορίζονται στην ομοφυλοφιλία αλλά αγανακτούν και με το ότι έχουν κάποιο φύλο που τους προσδιορίζει και τους περιορίζει κατά την αντίληψή τους και θέλουν να εξαλείψουν ακόμα και αυτό; Ο Λαπαθιώτης υπέφερε εξαιτίας αυτής της αμαρτίας του και παρακαλούσε τον Θεό «να τον λυπηθεί για τον δρόμο που πήρε, για την φλόγα που μάταια σκορπούσε και για το ότι ζούσε δίχως λόγο και δίχως σκοπό»!

     Ακόμα και στην αμαρτία το ποιόν μας διαφέρει από τους ανθρώπους άλλων καιρών. Σήμερα οι άνθρωποι έχουμε χορηγήσει αναισθητικό στην συνείδησή μας, η οποία με κάθε τρόπο προσπαθεί να μας κάνει αισθητή την παρουσία της και να μας επισημάνει τα λάθη μας, και αυτό γιατί μας ενοχλεί αυτή η μικρή φωνή που ακούγεται μέσα μας. Μας ενοχλεί το τελευταίο στοιχείο ανθρωπιάς που μας έχει απομείνει και το οποίο παρά το ότι το έχουμε σκεπάσει με κάθε λογής βρωμιές και δυσωδίες, παρά το ότι έχουμε προσπαθήσει τόσες φορές να το φιμώσουμε προσπαθεί να μην εξαφανιστεί παντελώς αλλά να μας συνετίσει. Μας ενοχλεί η φωνή του Θεού, που μέσα από την συνείδησή μας προσπαθεί να μας συνεφέρει και να μας τραβήξει από την αθλιότητα στην οποία έχουμε πέσει. Μας ενοχλεί που ο Θεός παρά το ότι εμείς Τον έχουμε εγκαταλείψει και συνεχώς απομακρυνόμαστε από κοντά Του, ασχολείται ακόμα μαζί μας και ενδιαφέρεται για εμάς γιατί μας αγαπάει όπως εμείς δεν έχουμε καταφέρει να αγαπήσουμε κανέναν και τίποτα στην ζωή μας. Είμαστε παντελώς αναίσχυντοι γιατί, μή μπορώντας να δεχθούμε τα σφάλματά μας και τις αμαρτίες μας, τα βαφτίζουμε αρετές καί διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο το πόσο υπέροχοι, ιδιαίτεροι και διαφορετικοί είμαστε εξαιτίας αυτών, αντί να σκύψουμε το κεφάλι με επίγνωση της αθλιότητάς μας και να αλλάξουμε τον εαυτό μας, ή έστω να ντραπούμε για αυτόν.

Προσπαθούμε συνεχώς να δημιουργήσουμε έναν κόσμο περισσότερο φιλελεύθερο και με περισσότερο διευρυμένους ορίζοντες για να χωρέσει εμάς και τις ιδιαιτερότητές μας, αντί να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Και ενώ, βέβαια, υπάρχει η απαίτηση για έναν περισσότερο φιλελεύθερο κόσμο, μας κολακεύει να μας χαρακτηρίζουν ως «το», σαν ένα πράγμα ουδέτερο και απροσδιόριστο, χωρίς καμιά απολύτως ταυτότητα, γιατί θεωρούμε ότι η ταυτότητα μας φυλακίζει και μας περιορίζει. Και μετά θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε και λογικοί!...

Χρύσα Αλεξοπούλου

Φοιτήτρια

Παραπομπές

1. Αναλυτικά το θέμα αυτό, στο βιβλίο του πρωτ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη «Ο Γάμος κατάργηση των φύλων», Εκδόσεις «Θυηπόλος», Β’́ έκδοση, Αθήνα 2010.

2. Από το ποίημα του Καβάφη «Όσο Μπορείς», εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» τ.Α σελ 25.

Το ανωτέρω άρθρο πήραμε από το Περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ (Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων, Αθηνών) τεύχος 171, σελίδες 464 έως και 469.