Η «λογική» του Θεού!

Σε αυτή τη παράλογη λογική που επικρατεί στην εποχή μας, γεννώνται κοινωνικά ερωτήματα, τα οποία θεωρούνται λογικά και εύλογα, χωρίς όμως απάντηση, ενώ οι απαντήσεις τους μέχρι χθές ήταν δεδομένες. Για παράδειγμα, ακούμε συχνά τους ανθρώπους να αναρωτιούνται: «γιατί ο Θεός αφήνει τα μικρά παιδιά να πεθαίνουν τόσο νωρίς χωρίς να χαρούν τη ζωή τους;» Τι απάντηση έδιναν οι άνθρωποι στο παρελθόν; Δεδομένου ότι ο Θεός θέλει το καλό των ανθρώπων, σίγουρα ό,τι τους συμβαίνει είναι το καλύτερο γι’ αυτούς.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Ιερωμένος πολύ ευσεβής. Ήταν μάλιστα και πνευματικός κι εξομολογούσε τους πιστούς. Έτσι, έκρινε τα αμαρτήματα των ανθρώπων και τους έβαζε να μετανοούν. Έφτασε να πιστεύει πως ξέρει τι είναι το καλό και το κακό.

Ένα πρωί του εμφανίστηκε ένας άγγελος. «Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι», του είπε. Τον  πήρε και τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο. «Πές μου τι βλέπεις;», τον ρώτησε. «Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μία βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του», αποκρίθηκε αυτός. «Τώρα θα πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα επέμβεις ή έστω μιλήσεις, ό,τι και να δεις να συμβαίνει», τον πρόσταξε ο άγγελος. Ο Ιερέας υποσχέθηκε με κατάνυξη, πως δεν θα μιλούσε ούτε θα επενέβαινε.

Μετά από λίγο, εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιεί νερό και να ξαποστάσει. Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλατάνου, όπου πήρε έναν υπνάκο. Ύστερα ξύπνησε, ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του, αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγκί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες.

Μετά από λίγη ώρα, ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιεί νερό. Ξαφνικά, είδε το πουγκί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά. Έβαλε το πουγκί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό, έτρεξε να εξαφανιστεί.

Λίγο αργότερα, ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση. Την ώρα όμως που έπινε νερό, επέστρεψε ο πλούσιος, ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγκί του και γύρισε να το αναζητήσει. Μόλις, λοιπόν, είδε τον άλλο άνθρωπο, άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγκί με τις λίρες και να του ζητεί να του τις επιστρέψει. Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος και χτύπησε θανάσιμα το κεφάλι του σε μια απ’ τις ρίζες του πλατάνου. Ο πλούσιος πανικόβλητος, ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε…

«Πές μου τώρα», είπε ο άγγελος στον ιερέα. «Τι πιστεύεις γι’αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;»

«Καλέ μου άγγελε», απάντησε εκείνος, «η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Ο ένας έκλεψε το πουγκί που δεν ήταν δικό του, ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε, χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί.»

«Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την αλήθεια», αποκρίθηκε ο άγγελος. Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δευτέρου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει πάντοτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, που αδικεί τους φτωχούς και αθωώνει τους πλουσίους. Η Θεία Δικαιοσύνη, όμως, απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό.

Ο τρίτος άνθρωπος, αυτός που σκοτώθηκε, είχε δολοφονήσει τον αδελφό του, χωρίς να το υποψιαστεί κανείς, ούτε και να τον κατηγορήσει. Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ’ το βάρος που κουβαλούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν’ ανταποκριθεί στην προσευχή του.

Όσο για τον ίδιο τον πλούσιο, μετά από αυτό που έκανε, χάρισε την περιουσία του στους φτωχούς και πήγε να γίνει ιεραπόστολος, προσφέροντας τεράστιο ανθρωπιστικό έργο στην Αφρική και σώζοντας πολλές ζωές.»

Ο Ιερέας κοίταξε τον άγγελο εμβρόντητος, μην ξέροντας τί να πεί. «Πήγαινε, λοιπόν, εν ειρήνη», τον αποχαιρέτησε ο άγγελος «και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν’ αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό.»

(Αποσπάσματα από άρθρο της Μαρίνας Διαμαντή στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», τεύχος 152)