Ποτέ δέν θά πρέπει νά λές ότι σε έχει ξεχάσει ή ότι σε έχει εγκαταλείψει ο Θεός...

Διάβασα πρόσφατα μια πολύ διδακτική ιστορία καί θά ήθελα νά τη μοιραστώ μαζί σας, εν όψει καί της ενάρξεως του νέου έτους, όπου όλοι κάνουμε τον απολογισμό του έτους πού έφυγε καί θέτουμε τούς νέους μας στόχους:

«Ένας ορειβάτης θέλησε νά ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, τήν περιπέτειά του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του, αποφάσισε νά σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά καί ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι καί τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.
Καθώς ο άνδρας ανέβαινε καί απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε καί έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης, πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας νά τον τραβά. Συνέχισε νά πέφτει... καί σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά καί τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί, πού ήταν δεμένο στη μέση του, νά τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας καί καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: «Θεέ μου, βοήθησέ με!»

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:

- Τί θέλεις νά κάνω;

- Σώσε με, Θεέ μου!

- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ νά σε σώσω;

- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!

- Τότε κόψε, το σκοινί πού είναι δεμένο στη μέση σου...».

Στο σημείο αυτό σταμάτησα νά διαβάζω καί απορημένη σκέφτηκα:

«Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν νά του ζητάς νά κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις καί έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη: Αλήθεια, σκέφτηκα, εσύ, τί θά έκανες; Με ανάμεικτα συναισθήματα καί σχεδόν βέβαιη για την απάντησή μου, συνεχίζω νά διαβάζω: «Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος καί το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί, μόλις 3 μέτρα μακριά από τη γη...».

Καί εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σκοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από τον Θεό. Ποτέ δεν θά πρέπει νά λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι καί η επιλογή νά απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα».

Εδώ τελειώνει η διήγηση καί μόνο ένα ερώτημα γυροφέρνει στο νου μας: «εμείς πόσο κολλημένοι στο σκοινί μας είμαστε;» Γιατί, άραγε, μας είναι τόσο δύσκολο νά εμπιστευτούμε τον Θεό, ενώ αντίθετα είμαστε τόσο σίγουροι για τον εαυτό μας; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι για την δύναμη του σκοινιού μας, ότι θά μας κρατήσει μέχρι τέλους καί δεν αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού, τη βοήθεια του Οποίου εμείς ζητήσαμε;

Ας ευχηθούμε, με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας, ο νέος χρόνος νά

μας βρει απαλλαγμένους από όλα τα «σκοινιά» πού μας κρατούν μακριά από τη λύτρωση καί νά αφεθούμε ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού, νά μας διαχειριστεί όπως Εκείνος ξέρει. Γιατί ένα είναι σίγουρο: πως ό,τι καί αν μας συμβεί, ακόμη καί το χειρότερο πράγμα, είναι για τη δική μας απελευθέρωση.

Μαρίνα Διαμαντή - ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεύχος 150