Καθημερινά συνειδητοποιεί κάποιος το πόσα βάρη σηκώνουν σήμερα οι γυναίκες. Μία γειτόνισσα μου έλεγε ότι η μητέρα της περίπου στα 67, κάπου χτύπησε το κεφάλι της (στο σπίτι μένει με τον άντρα της και έναν ανύπαντρο γιό της) και κανείς από το σπίτι δεν κατάλαβε την κρισιμότητα της κατάστασής της. Η κόρη της με τα πολλά την πήγε στο νοσοκομείο …. κλπ, ο σύζυγος και ο γιός στο κόσμο τους. Μου έλεγε η κόρη της ότι πάντα προσέχουν τον πατέρα της (στα σημαντικά θέματα υγείας που έχει) και η μητέρα της έρχεται πάντα ύστερη. Πάντα οι γυναίκες βάζουν τον εαυτό τους δεύτερο (καλύτερα να πω τελευταίο) και σχεδόν πάντα οι άντρες «εκμεταλλεύονται» αυτή τους την αδυναμία, κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους, θέλουν όλοι να ασχολούνται μαζί τους και δεν ενδιαφέρονται σχεδόν καθόλου για τις συζύγους τους.
Σε μία σύναξη που είχαμε πρόσφατα συζήτησα με μια κυρία γύρω στα 55, η οποία μου είπε ότι τα πάντα στο σπίτι περνούν από τα χέρια της (εκτός από τον σύζυγο έχει και δύο γιούς). Την κατάλαβα απογοητευμένη από την συμπεριφορά του άντρα της και από την έλλειψη αναγνώρισης της συνεισφοράς της στο σπίτι. Μου είπε ότι επειδή δεν δούλεψε ποτέ εκτός σπιτιού όλα τους τα είχε στο χέρι.
Τελικά μήπως όλο αυτό το «πνεύμα θυσίας» τους οι γυναίκες το πληρώνουν πολύ ακριβά ύστερα από μια ορισμένη ηλικία. Κάπου εκεί μετά τα 60-65 όταν και οι ίδιες αρχίζουν να έχουν προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να προσφέρουν στο σύζυγο αυτά που μια ζωή τους πρόσφεραν, αρχίζουν να διαπιστώνουν το πόσο ουσιαστικά μόνες είναι. Οι σύζυγοι είναι στο κόσμο τους, ζουν συνήθως μια ζωή αυτοματοποιημένη, συνηθισμένοι να παίρνουν από τη σύζυγο την συνεχή τους φροντίδα και όλο τους το χρόνο. Ξαφνικά η γυναίκα αισθάνεται μόνη και ανήμπορη, ο σύζυγος δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για εκείνην και εκείνη αισθάνεται σαν στυμμένη λεμονόκουπα που δεν έχει πια τίποτε άλλο να δώσει. Σε αυτή την φάση είναι που παρουσιάζεται κατάθλιψη τόσο στις γυναίκες αλλά εξίσου και στους άνδρες. Στις μεν γυναίκες, που λόγω της ψυχικής και σωματικής εξάντλησής τους δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν αυτά που συνήθως πρόσφεραν στην οικογένειά τους και συναισθανόμενες παράλληλα ότι δεν πήραν την αναγνώριση που χρειάζονταν από τον σύζυγό τους γι’ αυτό τους το «δόσιμο» μια ολόκληρη ζωή. Οι δε άντρες παθαίνουν κατάθλιψη λόγω του εγωιστικού κλεισίματος στον εαυτό τους, «παίρνουν» το διαρκές δόσιμο της συζύγου θεωρώντας το αυτονόητο, χωρίς να μπορούν να ξεκλειδώσουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, να ενδιαφερθούν και να αγαπήσουν πραγματικά τις συζύγους τους. Έτσι και οι γυναίκες μένουν ακάλυπτες συναισθηματικά στη συζυγία τους και οι άνδρες αισθάνονται «κενοί» και ουδέτεροι χωρίς να ζουν και εκείνοι στην ουσία και στο βάθος τη συζυγική τους ζωή.
Όμως ο άνθρωπος, όπως σε οποιοδήποτε θέμα που αφορά τη ζωή του, έτσι και στον γάμο, δεν πρέπει να πορεύεται μόνος του και όπως εκείνος νομίζει. Αλλά να ζητά βοήθεια και οδηγίες από τον θεσμοθέτη του γάμου, τον Θεό.
(Προτείνεται προς ανάγνωση το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη: Ο ΓΑΜΟΣ - Κατάργηση των δύο φύλων - Κατάδυση στη ψυχοπαθολογία των δύο φύλων, Εκδόσεις Θυηπόλος, Αθήνα 2010).
Σταυρούλα Αγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου